Vorige week was er een reportage op telefacts, Welkom thuis Bo ! Ik heb er naar gekeken en ik wist niet dat er zoveel herinneringen weer naar boven zouden komen. Toen ik de korte samenvatting las, moest ik meteen aan ons Karen* denken. Karen* woog bijna evenveel en was evengroot,.. waarom mocht zij niet leven ? Het leven is soms zo oneerlijk.
Daarna kwamen de beelden,... en alles kwam terug. Ik zag ons dina en lien daar weer liggen op de neonatale dienst in Leuven. Ik begreep meteen hoe die mensen zich voelden, de onzekerheid. Ok, ons dina en lien hadden een mooi gewicht voor hun leeftijd en deden het super, maar toch maak je je zorgen. Ik weet ook nog dat wij uitkeken naar de momenten dat we alles zelf konden doen, wat trouwens niet gemakkelijk is als ze in een couveuse liggen. Ik weet nog perfect wanneer we voor de eerste keer mochten kangeroën, de eerste keer zelf pap geven. Ook wij telden de dagen af. Eerst de dagen dat ze naar Turnhout mochten, daarna de dagen dat ze naar huis konden. Ik koester elk moment ! En nu... nu zijn die kleine mopjes, grotere mopjes geworden !
4 opmerkingen:
ja fietje, heb het ook gezien!
Deed me ook raar en had de hele tijd men tranen vree hoog zitten!
Precies of uw emoties dan met zoiets te zien loskomen, want toen werden we geleefd, constant op en af ziekenhuis... uw kinderen achterlaten...
Ge beseft pas achteraf wat dat met u doet!
Kende wel bijna geen personeel meer... enkel die hoofd arts, was ook bij de geboorte van cem en cobe
ik keek...
zo herkenbaar telkens dat vertrek dat weer uitgesteld werd door een neiuw probleem.
Maar inderdaad nu zijn ze groot!
Vandaag gaan we niet weten waar eerst kijken... Bones + start van Heroes en misschien kijk je ook naar Aspe?
groetjes!
Hey
Hier hebben we het niet gezien, vergeten.
Hier kennen we ook dit gevoel mijn zus haar kleintje is gestorven na 25w zwangerschap, niet eerlijk!
Groetjes
Een reactie posten